وزنه‌های آویزان بر جان

وَ عَمِّرْنِی مَا کَانَ عُمُرِی بِذْلَةً فِی طَاعَتِکَ، فَإِذَا کَانَ عُمُرِی مَرْتَعاً لِلشَّیْطَانِ فَاقْبِضْنِی إِلَیْکَ قَبْلَ أَنْ یَسْبِقَ مَقْتُکَ إِلَیَّ، أَوْ یَسْتَحْکِمَ غَضَبُکَ عَلَیَّ.»

صحیفه‌ی سجادیه - دعای مکارم‌الاخلاق

-----------

24 سالگی، پربار بود.

پر از اشتباه، آزمون و خطا، نرسیدن، دل‌کندن، ازدست‌دادن، متزل‌شدنِ نقش تصویرها و تصورهایی که در درستی‌شان تردید نداشتم، افتادن و مثل همیشه، بلندشدن برای دوباره‌ساختن. راه سختی که انتخاب کردم، اشتباهاتی که مرتکب شدم، بهای وسعت‌یافتن روحم بود، بهای فهم و توانِ این‌که از تصاویر خیالیِ حک‌شده بر دیوارهای غار زندگی بگذرم و به دنیای وارونه، واقع‌بینانه‌تر نگاه کنم و بفهمم که اگر قدم خمیده‌تر شده و روحم قدرت پرواز ندارد، بخاطر سنگینیِ وزنه‌هایی است که بر جان و دلم آویزان شده‌اند. به قول معلم عزیزِ روزگار نوجوانی، برای پرواز، باید که سبک‌تر بود.

حالا در آستانه‌ی 25 سالگی، چیزی جز نگاه و مراقبت او» آرزو ندارم. 

--------

- الحمدلله کما هو اهله

29 تیر-1398