خنده تلخ تو و غبطه من.

 

 

 غبطه می خورم

به لبخند زدنش.

به خندیدنش.

وقتی که نگاهش می کنم حس می کنم آنچه از قلبش می جوشد

آنچه که در چشمانش موج می زند

الان است که خنده اش را بدل به بندنیامدنی ترین گریه ها کند.

اما

باز هم می خندد.

باز هم لبخند می زند.

 

 

 

پ.ن: به خنده های تلخ، به اینطوری بودن هم می شود غبطه خورد.